หัวโขน เปเปอร์มาเช่ แป๊ะยิ้ม เล็ก

ขนาด : กว้าง 25 ซม.

วัสดุ : ผลิตจากกระดาษหนังสือทากาว ปั้นขึ้นรูปเป็นหัวโขน ทาสีเคลือบและแต่งลาย น้ำหนักเบา เก็บรักษาให้พ้นจากน้ำ เป็นงานบ้านๆ ไม่มีความละเอียดมากมายอะไรนัก ผู้ผลิตสินค้าเป็นคนเฒ่าคนแก่ที่ว่างงานและไม่สามารถไปทำงานนอกบ้านได้แล้ว

การใช้งาน : เป็นหัวโขนสวมศรีษะเด็กหรือผู้ใหญ่ได้ ใช้เป็นของเล่น ในงานการแสดงละคร หรืองานปาร์ตี้ คอสเพลย์ หรือจะนำมาแต่งบ้าน ของสะสมหรือเป็นของฝากให้แก่ลูกหลานก็ดูมีคุณค่าไม่น้อยครับ

การดูแลรักษา : หลังจากใช้งานเสร็จจัดเก็บให้พ้นน้ำและความชื้น

การทำความสะอาด : แทบไม่ต้องดูแลรักษาอะไรมาก หากมีฝุ่นก็แค่เช็ดด้วยผ้าที่แห้ง

การคืนสินค้า : คืนสินค้าได้ในกรณีที่ได้รับสินค้าผิดจากที่สั่ง หรือสินค้าได้รับความเสียหายจากการขนส่ง สงวนสิทธิ์ในการคืนสินค้าสำหรับลูกค้าที่ทำการถ่ายภาพวีดีโอตั้งแต่ก่อนเปิดกล่องสินค้าจนถึงพบเจอสินค้าพกพร่องหรือเสียหายหรือผิดสีผิดไซด์จากที่สั่ง ขอคืนสินค้าได้ภายใน 7 วันหลังจากรับสินค้าแล้ว

หมายเหตุ :

การเชิดสิงโต

เชิดสิงโต เป็นการละเล่นของชาวจีนเหนือ และจีนใต้ ทางเหนือนิยมเล่นกันในช่วงตรุษจีน ส่วนทางจีนใต้นิยมการเชิดสิงโตมากกว่า นอกจากจะเล่นกันในช่วงมีงานแห่เจ้าแล้ว แม้แต่พิธีเซ่นสังเวยเพื่อขอฝนหลังงานเทศกาลงานชุนนุมใหญ่ ก็จะต้องมีรายการเชิดสิงโตด้วย

การเชิดสิงโตของชาวจีนใต้ครึกครื้นและโลดโผนกว่าทางเหนือมากนัก เมื่อใกล้ถึงวันตรุษจีน ก็จะมีชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งจัดให้มีการเชิดสิงโต ซึ่งเรียกว่า ? ซิ่งฮุ่ย? โดยไปขอเงินบริจาคจากพวกคหบดี และก็จะมีอีกกลุ่มหนึ่งจัดเครื่องดนตรี และเตรียมทำตัวสิงโตสำหรับวันงานเมื่อเตรียมงานแล้วผู้จัดงานก็จะประกาศเส้นทางที่ขบวนสิงโตจะผ่านให้ชาวบ้านทราบ

พอวันงานมาถึงหัวหน้าทีมจะนำเอาสิงโตไปแสดงความเคารพต่อคหบดี และมือกลองก็เริ่มตีกลอง จากนั้นก็เริ่มแสดงการเชิดสิงโต เมื่อมีบ้านใดนำเอาซองรางวัลไปแขวนไว้บนยอดไม้ ยิ่งสูงเท่าใด ผู้แสดงก็ต้องต่อตัวกันขึ้นไปเพื่อเอาซองรางวัลนั้น การเชิดสิงโตแบบนี้เรียกว่า ? ซิ่งจือไชชิง?

สิงโตที่เชิดนี้มักทำด้วนแกนไม้ไผ่ปะด้วยกระดาษสี แล้วใช้ผ้าปักไหมทำเป็นตัวสิงโต มีการเชิดอีกแบบหนึ่งที่น่าตื่นเต้นยิ่งกว่า เรียกว่าชุดสิงโตกินประทัด เนื่องจากการเชิดชุดนี้ สิงโตต้องกินประทัดตลอดเวลา ดังนั้นหัวสิงโตจึงต้องทำด้วยวัสดุแบบใหม่ คือใช้ดินเหนียวพอกลงบนแกนไม้ไผ่ แล้วติดด้วยกระดาษเสา ส่วนตัวมังกร ก็ทำด้วยผ้าลายราคาถูก ๆ ผู้เชิด สิงโตไม่ใส่เสื้อ ใส่แต่กางเกง ใส่รองเท้าฟางและพันน่องด้วยผ้า 5 สี เมื่อผ่านบ้านใครเจ้าของบ้าน ก็จะโยนประทัดใส่ สิงโตต้องอ้าปากรับ และผู้เชิดก็จะไม่ถอยหนียอมรับความร้อนจากประทัดนั้น เมื่อทนไม่ไหวก็อาจจะมีผู้เชิดอื่น มาเปลี่ยน บางครั้งเมื่อหัวสิงโตถูกประทัดมาก เกิดความร้อนจนต้องเอาน้ำไปพรมแล้วก็เชิดต่ออีก ชาวจีนเชื่อว่า ยิ่งให้สิงโตกินประทัดดังเท่าใดและมากเท่าใด การค้าที่บ้านก็ยิ่งจะรุ่งเรืองเท่านั้น

แป๊ะยิ้มในขบวนเชิดสิงโตนั้น มีที่มาจากความเชื่อในอดีตที่มีเรื่องเล่ากันมาว่า คนที่ใส่หัวแป๊ะยิ้มที่คู่กับสิงโตนั้น คือ “หัวเซียน” มาจากเทพนิยายเรื่อง “แปดเซียน” ตอนที่แปดเซียนเดินทางไปอวยพรวันเกิด “อ๊วงบ๊อ” ซึ่งเป็นเซียนสูงสุดบนสวรรค์ ขณะผ่านทะเลต้งไฮ้ ปรากฏว่ามีสัตว์ประหลาดโผล่มาจากทะเล ชาวจีนเรียกว่า “สี่ปุ๊กเสียว” ซึ่งมีลักษณะเหมือนม้า มีเกล็ดคล้ายปลา มีหางคล้ายสิงโตและมีหัวคล้ายมังกร ในครั้งนั้น “แน่ไซฮัว” เซียนจิ๋ว ที่มีรูปร่างคล้ายผู้หญิงทำผมแกละ มีกระเช้าดอกไม้ประกอบด้วยดอกเบญจมาศ ดอกไหน กิ่งไผ่ และใบไผ่ เป็นอาวุธพิเศษ และด้วยความเป็นเด็กจึงเข้าไปแหย่เจ้าสัตว์ประหลาดให้ติดตามเพื่อที่จะนำไปถวายอ๊วงบ๊อ และอีกความเชื่อนั่นก็คือ ในศาลเจ้าจีนจะมีสิงโตเฝ้าทางเข้าอยู่ ในขณะที่สิงโตกำลังเฝ้าศาลเจ้าอยู่นั้น มีแป๊ะยิ้มจะเข้าไปไหว้ศาลเจ้า สิงโตมันขวางอยู่ แป๊ะยิ้มจึงยั่วมาไล่มาตีให้สิงโตมันตื่น สิงโตเลยไล่กัด แป๊ะยิ้มก็เลยวิ่งหนี