สิ่งที่เรียกว่าครู่ยามหนึ่ง เรื่อง สิลิ สำนักพิมพ์ P.S.

ในวันที่พายุส่งเสียงคำราม เธอจะร้องบอกใครสักคน

ในวันที่ท้องฟ้ามีแต่เมฆครึ้ม เธอจะปัดเป่าด้วยการหายใจ

ในวันที่น้ำตาตกลงมาแทนสายฝน เธอจะประดิษฐ์สายรุ้งขึ้นมาด้วยมือ

----------------------------

รวมเรื่องสั้นปนเรื่องแทรกบรรจุความคิดถึงปริมาณมหาศาล พูดถึงการตกหลุมรักและเลิกราในหลายๆ รูปแบบ มีฉากหลังเป็นการดิ้นรนใช้ชีวิตในประเทศโลกที่สาม ความทรงจำรีดกรีดจากดวงใจที่คอยทะนุถนอมแต่ความรักไม่สมหวัง การพลัดพรากลาจาก ความหลงใหลบนเส้นศีลธรรมเลือนราง และเยาว์วัยที่ล้วนถูกระรานด้วยประเทศไม่เจริญ

คุณคล้ายได้เปิดดูกล่องเก็บรักษาอดีต ขุดคุ้ยทุกเศษซากการสูญเสียขึ้นมาจ้องมอง หลายคราวคุณร่ำร้อง หลายคราวคุณโหยหา เราต่างเคยเก็บกอดตัวเองไว้ในความสัมพันธ์ที่เคยดำรงอยู่และแหลกสลายไปในช่วงเวลาเพียงครู่ยามหนึ่งเหมือนกัน

บางส่วนจากในเล่ม

เธอคิดว่าจะเป็นส่วนสำคัญในชีวิตเขาได้ เธอจะเป็นฝนดาวตกที่งดงาม สว่างไสว ต่อให้เป็นเพียงสายฝน เธอก็จะเป็นฝนที่ตกลงมาเพื่อชะล้างความหมองหม่น

—-----

ทุกลมหายใจเข้าออกทำให้เธอต้องวิ่ง เหมือนหนูติดจั่นที่ต้องตามทุกอย่างให้ทัน เกียรตินิยมจะนับเป็นความสำเร็จ คนโปรดักทีฟจะเป็นผู้ชนะ การอยู่เฉยๆ เป็นเรื่องเสียเวลา ถ้าพยายามอยู่แล้วก็ต้องพยายามให้มากกว่านี้

—-----

เธออยากให้เธอได้มีชีวิตต่ออีกหน่อย เธออยากเรียนรู้ที่จะหัวเราะอีกครั้ง อยากได้ยินเสียงใสกังวานที่ดังมาจากก้นบึ้ง อยากให้ได้มีชีวิตยืนยาวมากกว่าจะแสนสั้นจนไม่ได้สัมผัสฟ้าหลังฝนอีกเลย

—-----

เธอลืมตัวเองไปนานมาก นานมากทีเดียวที่กระแสธารของสังคมกัดกร่อนเธอ ความเศร้าซ่อนเร้นทั้งหมดกำลังดาหน้าเข้ามาหา เธอต้องกำจัด ประคับประคอง และสบตากับทุกความรู้สึกไม่ว่าจะเล็กน้อยขนาดไหน ความเศร้าทำให้เธอหายใจลำบาก แต่เธอจะไม่ปล่อยให้มันทำให้เธอไม่อยากหายใจอีกแล้ว

—-----

ยิ่งโต เรายิ่งรู้สึกอยากออกจากบ้าน คงไม่มีวัยรุ่นคนไหนอยากอยู่ในที่ที่มีคนคอยสั่งให้ทำนั่นทำนี่ คำสั่งในนามของความหวังดี คำสั่งในนามของอยากให้ได้ดี คำสั่งในนามของคนที่ผิดหวังมาก่อน เราแค่อยากได้คำแนะนำ คำสนับสนุน คำที่ติเพื่อก่อ ไม่ใช่การชี้นิ้วแล้วบอกว่าไม่หรือใช่

—-----

ความยากเย็นของการรักเขาข้างเดียวคือการทำเป็นเฉยชาเมื่อเจอกัน ฉันกลัวว่าจะมีใครสักคนสังเกตเห็นความหวั่นไหวในแววตา และดูออกว่าฉันคิดอย่างไรกับพี่

—-----

เราเหมือนดวงดาวในระบบสุริยะ พี่คือดวงอาทิตย์ ส่วนฉันคือดาวพลูโต ห้าพันล้านกิโลเมตรคือระยะห่างระหว่างเรา ดาวพลูโตถูกตัดออกจากการเป็นดาวเคราะห์เมื่อสิบแปดปีก่อน สักวันฉันเองก็อาจถูกทิ้งไว้เบื้องหลังเหมือนกัน ถูกผู้คนหลงลืม และต้องกอดความโดดเดี่ยวไว้กับตัว 

—-----

บางทีการรักใครมากๆ ก็คือการปล่อยเขาไป เก็บกันและกันไว้ในความทรงจำ แต่ไม่มีคำว่าเราในความเป็นจริง

—-----

ฉันทำร้ายพี่ด้วยความรักของฉัน ส่วนพี่ทำร้ายฉันด้วยความรักที่มีต่อเธอ เราทำร้ายกันจนชอกช้ำ ต่างฝ่ายต่างร้องไห้ให้ความสุขเก่าก่อน ผลักไสรอยยิ้มที่สวยงามเข้าหลุมดำ กลบมันด้วยเสียงของความโศก เราเจ็บช้ำ สำนึกผิด ละอายแก่ใจ และไม่สามารถเยียวยากันได้อีกแล้ว 

—-----

เราไม่อยากมองหน้ากันแม้สักวินาที ทั้งที่เคยรักการตื่นมาพบดวงตาของอีกคน เราเกลียดตัวเองอย่างที่ไม่เคยนึกเกลียด เวลาต่อจากนี้จะเป็นการหันหลังเดินออกมาจากชีวิตที่เคยนึกว่าเป็นของเรา 

ชีวิตที่ฉันนึกว่าจะมีพี่ ชีวิตที่พี่เคยนึกว่าจะมีเธอ 

ชีวิตที่เราไม่ได้เกิดมาเพื่อรักตัวเอง

—-----

พื้นที่ข้างๆ คุณไม่ใช่สำหรับฉัน ไม่ใช่ตลอดไป นี่คือพื้นที่ชั่วคราวเท่านั้นเอง ต่อให้มันดีเท่าไร ฉันก็ยังเป็นแค่ปัจจุบัน ไม่ใช่อนาคต

—-----

“รู้สึกเหมือนจะผ่านช่วงเวลาแบบนี้ไปไม่ได้สินะ”

“อือ เหมือนล้มเหลวตลอดเวลา ทุกอย่างมันคาบเกี่ยวกันไปหมด ไม่รู้ว่าจะเรียนไปได้จนจบไหม ความสัมพันธ์ก็จบไปแบบไม่ค่อยดี แค่พรุ่งนี้ตื่นมายังไม่รู้ว่าจะเป็นไง อนาคตไกลกว่านั้นก็คงไม่ต้องพูดถึง”

“เวลาสับสน แค่หายใจไว้ก็เก่งมากแล้ว”

“หายใจ… ก็ยังยากเลย”

—-----

ฉันกักเก็บความคิดถึงไว้จนล้นอก ในขณะที่คุณไม่รู้อะไรเลย ไม่เหลียวแล ไม่สนใจ ไม่คำนึงหา และไม่ใช่ความผิดคุณ คุณแค่ใช้ชีวิตแต่ละวันในแบบเดิม มีความสุขกับสิ่งที่ทำ มีความหมายกับใครบางคน มีลมหายใจที่เคยรดรินอยู่บนใบหน้าฉัน

—-----

ฉันหวาดหวั่นเสมอว่าคุณกำลังมีความสุขกับใคร ทึกทักเอาเองไปต่างๆ นานา หลั่งน้ำตาในห้องที่ไม่มีใครเห็น ขุดหลุมกลบฝังความเศร้า แต่ไม่ทันคิดว่ามันจะหยั่งรากลึกดั่งรากไม้ 

—-----

ถ้าจะมีอะไรดีไปกว่าการเห็นคุณมีความสุข นั่นก็คงเป็นการเห็นคุณมีความสุขอยู่ข้างๆ กัน ฉันจะเป็นคนที่อยู่ตรงนั้นได้หรือเปล่า