หลวงปู่ดู่ รุ่นปืนแตกขนาด3นิ้วเนื้อเรซิ่นมีรอยจารจากหลวงตา

หลวงปู่ดู่รุ่นปืนแตกหน้าตัก3นิ้ว สูง5นิ้ว เนื้อเรซิ่นผสมผงจักรพรรดิ พร้อมรอยจารจากหลวงตา ที่มาของชื่อพระบูชารุ่นปืนแตก กลางเดือนพฤษภาคม ๒๕๔๕ ทางการทหารมาทำการซ้อมรบบริเวณชายแดนไทยกับประเทศพม่า เริ่มจากจังหวัดแม่ฮ่องสอนลงมาถึงอำเภอแม่สอดจังหวัดตาก เท่าที่เห็นระหว่างทางจากเมืองงายไปจนถึงถ้ำเมืองนะจะมีรถถังหุ้มเกราะพร้อมปืนใหญ่เป็นร้อยคันเข้าไปในป่าสองข้างทาง เวลาเข้า-ออกจากเชียงใหม่ไปถ้ำเมืองนะจะมีด่านทหารตรวจหลายด่าน เริ่มตั้งแต่แยกเวียงแหง (เลยเมืองงายไปประมาณ ๑๐ กม.) ที่ด่านนี้ทหารจะตรวจอย่างละเอียดตรวจค้นกระเป๋าทุกชนิดโดยเฉพาะนักข่าวไม่ให้เข้าไปในพื้นที่ชายแดนเด็ดขาด ด่านนาหวาย ด่านแยกไปอรุโณทัย และด่านสุดท้ายปากทางเข้าถ้ำเมืองนะ ข้างถ้ำเมืองนะจะมีค่ายทหารประจำการอยู่ระยะทางจากถ้ำเมืองนะถึงชายแดนประมาณ ๑๕๐๐ เมตร (ที่ลงข่าวว่าซ้อมรบนั้นเป็นกลลวง ความจริงทหารเราต้องการจะกำจัดพวกว้าแดงซึ่งตั้งโรงงานผลิตยาบ้าอยู่ทั่วไปเป็นจำนวนมากตามตะเข็บชายแดนพม่าตั้งแต่จังหวัดแม่ฮ่องสอนลงมาถึงอำเภอแม่สอดจังหวัดตาก พวกว้าแดงมีศูนย์กลางอยู่ที่เมืองยอน ซึ่งทางทหารต้องการจะถล่มให้พังพินาศ หลวงตาบอกว่าเมืองยอนห่างจากวัดเราไปไม่ถึง ๑๐ กม.) ทหารได้ขุดหลุมสำหรับยิงปืนครกหลายหลุมซึ่งอยู่นอกวัดแต่สามารถมองเห็นแสงไฟได้เวลายิง เดือนเดียวกันนี้ทางวัดถ้ำเมืองนะก็จะมีการเททองหล่อพระสมเด็จองค์ปฐมหน้าตัก ๕ นิ้ว และรูปเหมือนหลวงปู่ดู่พรหมปัญโญหน้าตัก ๓ นิ้ว ซึ่งจะเททองหล่อในเช้าวันอาทิตย์ที่ ๒๖ พฤษภาคม ๒๕๔๕ ซึ่งเป็นวันวิสาขบูชาและเป็นวันคล้ายวันเกิดหลวงปู่ดู่ ผมก็เป็นคนหนึ่งที่มางานหล่อพระและมาก่อนงานหลายวัน ระหว่างอยู่ที่วัดจะได้ยินเสียงรถของทหารวิ่งเข้าออกตลอดเวลา มีทั้งรถยีเอ็มซี รถถังล้อยางแบบวิ่งตรวจการ และรถขนอาวุธยุทโธปกรณ์ ที่จำได้บ่ายวันที่ ๑๙ พฤษภาคม ๒๕๔๕ หลวงตาไปอำเภอห้างฉัตรจังหวัดลำปางบ้านโกเนี้ยวมีผมเป็นคนขับ ระหว่างทางออกจากวัดมีรถยีเอ็มซีของทหารวิ่งสวนมา ที่มองเห็นรู้สึกว่าจะเป็นลูกปืนครกเป็นจำนวนมาก หลวงตาท่านบอกว่าสงสัยพรุ่งนี้คงยิงกันแน่ เมื่อถึงบ้านที่ห้างฉัตร โกเนี้ยว โกเดด พี่ใหญ่ เฮียชัยและญาติโยมรอหลวงตาอยู่ เพื่อนิมนต์หลวงตาเป็นประธานถวายใบเสมาให้กับวัดในอำเภอห้างฉัตร พิธีถวายใบเสมากว่าจะเสร็จก็ประมาณสามสี่ทุ่มดึกเกินไปที่จะขับกลับวัด หลวงตาจึงให้ผมขับรถไปจำวัดที่วัดร้องขุ้ม (วัดหลวงปู่ครูบาบุญปั๋น) อำเภอสันป่าตอง จังหวัดลำพูน เช้าวันรุ่งขึ้นระหว่างอยู่ที่วัดร้องขุ้มลูกศิษย์หลวงตาคนหนึ่งโทรศัพท์มาบอกผมว่าข้างวัดทหารของเรายิงกับทหารว้าแดงตลอดเวลา ให้บอกหลวงตาด้วยว่าอย่าเพิ่งกลับวัด มันอันตราย หลังจากเล่าเรื่องทหารยิงกับว้าแดงที่ถ้ำให้หลวงตาฟังแล้ว หลวงตาสั่งให้รีบขับรถเข้าถ้ำด่วน พวกเราที่วัดและชาวบ้านคงขวัญเสียกันแล้ว กว่าจะถึงก็ประมาณบ่ายกว่าๆ เสียงปืนครกที่ทหารเรายิงไปและเสียงปืนครกของว้าแดงตอบกลับมาเหมือนอยู่ในสนามรบ ฝ่ายว้าแดงไม่รู้พิกัดว่าฐานที่ตั้งของทหารเราอยู่ที่ใดกันแน่ ก็ยิงไปแบบไม่รู้เป้าหมายแน่นอน ทางเราที่ถ้ำได้ยินแต่เสียงระเบิดที่ว้าแดงยิงมาแต่ไม่ได้รับความเสียหาย ผมไปแอบดูที่หลุมยิงปืนครกของทหารเรา ได้ยินเสียงนายทหารสั่งยิงปืนครกครั้งละสองลูกบ้าง สามลูกบ้าง สี่ลูกบ้าง ระยะเวลายิงห่างกันประมาณ ๒๐ นาที ยิงกันไปยิงกันมาจนถึงเวลาประมาณสองทุ่มฝ่ายทหารเราจึงหยุดยิง เพราะเป็นเวลากลางคืนถ้ายิงต่อฝ่ายว้าแดงจะรู้พิกัดที่ตั้งของฝ่ายเราได้ (เนื่องจากเวลายิงปืนครกแสงไฟจะแลบออกมา) หลังจากสองทุ่ม ทุกคนขึ้นถ้ำใหญ่เพื่อสวดมนต์สองทุ่มครึ่งลูกศิษย์มีไม่มากไม่ถึงสิบคน (เมื่อก่อนลูกศิษย์ทุกคนที่อยู่ในวัดต้องขึ้นถ้ำใหญ่สวดมนต์) คืนวันนี้ก็เช่นกันทุกคนพร้อมกันที่ถ้ำใหญ่เพื่อสวดมนต์บทจักรพรรดิ์และฟังคำสอนของหลวงตา ใครติดขัดเรื่องการปฏิบัติก็ให้ถามหลวงตาให้หายสงสัย เวลาประมาณสี่ทุ่มจึงเลิกและแยกย้ายกันไปนอน หลวงตาเดินออกมาถึงบันใด เวลานั้นมีลูกศิษย์อยู่สามคนมีผม และเด็กผู้หญิงชื่อนกและน้อย (เช่) หลวงตาพูดในทำนองสั่งว่า “อ้ายเช่บอกด้วยนะ อย่าให้ลูกปืนมันเข้ามาในวัด” ต่อจากนั้นผมสามคนก็เดินตามหลังหลวงตาลงมา พอลงมาถึงพื้นราบ ทหารที่มาดูแลรักษาความปลอดภัยในวัดคนหนึ่งรีบวิ่งมาหาหลวงตาและบอกว่า “หลวงตาครับ หลวงตาครับ เมื่อกี้นี้ว้าแดงมันยิงมาลูกปืนมาตกที่ป่าลิ้นจี่ หลวงตาจะดูไหมครับ” หลวงตาท่านตอบพร้อมยกมือห้าม “ไม่ต้องดู พรุ่งนี้เช้าถึงมาดู” หลังจากนั้นหลวงตาก็เดินผ่านป่าลิ้นจี่กลับไปกุฏิบนเนินเขา ส่วนผม-น้อยและนก ไม่กลับไปนอนแต่กลับมายืนล่อเป้าคุยกับทหารหนุ่มบริเวณทางขึ้นถ้ำและที่จอดรถ ส่วนพวกชาวบ้านซึ่งเป็นชาวไทยใหญ่ที่ตั้งบ้านเรือนอยู่รอบวัดก็ทะยอยพาครอบครัวลูกหลานขึ้นไปหลบภัยที่ถ้ำใหญ่และใต้ถ้ำใหญ่ลงไปมีอีกสามชั้นสามารถจุคนได้เป็นร้อยคน ทหารหนุ่มบอกกับพวกเราว่าถ้าได้ยินเสียงดัง “บ๊อง” จากฝ่ายว้าแดง แสดงว่า “ว้าแดงยิง (ลูกปืนครก) มาทางเราแล้ว” ลูกปืนครกมันจะมาระเบิดที่เราเมื่อกระทบกับเป้าหมาย ทหารหนุ่มบอกให้เรารีบไปหมอบหลบใต้ตึกทันที ระหว่างที่คุยสอบถามเหตุที่มารบกับว้าแดงอยู่ ทหารหนุ่มบอกว่า “เฮียมันยิงมาแล้ว” เราสามคนรีบวิ่งไปหมอบหลบลูกปืนครกที่หน้าประตูห้องลงทะเบียนห้องพัก (ห้องเลี่ยมพระเก่า - ตึกพิพิธภัณฑ์) ใกล้ที่จอดรถ ระหว่างที่หมอบอยู่เป็นเวลาที่ลูกปืนครกของว้าแดงก็มาถึงบริเวณต้นไฝ่ที่อยู่ข้างตึก เสียงลูกปืนครกระเบิดอย่างกึกก้อง ความรู้สึกบอกว่ามันระเบิดอยู่ใกล้มาก ห่างจากตัวเราไม่เกินสิบเมตร แรงอัดของระเบิดทำเอาแก้วหูแทบแตกและรู้สึกว่ามีฝุ่นมาติดที่หน้า เราสามคนลุกขึ้นมาตรวจร่างกายทันที ผลปรากฏว่ายังปกติเพราะบารมีหลวงปู่ทวดหลวงปู่ดู่และหลวงตาม้าคุ้มครอง เราสามคนแขวนประคำขาวห้อยพระผงปูนของหลวงตาคนละเส้น ของผมเป็นพระผงสองหน้าพิมพ์กายสิทธิ์ด้านหลังเป็นรูปหลวงตาม้า ฝ่ายว้าแดงยังระดมยิงปืนครกอีกหลายสิบลูกเข้ามาในวัด เกือบทุกลูกที่ยิงมาจะระเบิดก่อนถึงเป้าหมายทุกลูก คือระเบิดเหนือต้นไม้ตลอด อาคารหรือกุฏิไม่ได้รับความเสียหาย ถ้ายิงมาบนเขาก็จะถูกต้นไม้ระเบิดและเห็นแสงไฟ ลูกปืนครกของว้าแดงมาระเบิดบนเขาหลายลูกใกล้ๆหลุบเหลาซึ่งมีพระขึ้นไปพักและภาวนาอยู่สองรูป พวกเรายังคงป้วนเปี้ยนอยู่กับทหารหนุ่มที่รักษาการณ์อยู่ ขณะนั้นเป็นเวลาเที่ยงคืนกว่า ว้าแดงยังคงยิงปืนครกเข้ามาไม่หยุด ผมเลยชวนกันไปรายงานเหตุการณ์ให้หลวงตาฟัง เมื่อเข้าไปในกุฏิหลวงตาและบอกกับหลวงตาว่าว้าแดงยิงลูกปืนเข้ามาในวัดไม่หยุดเลย หลวงตาพูดกับสาวเช่ว่า “อ้ายเช่ บอกไม่ให้ลูกปืนเข้ามาในวัด มันเข้ามาได้ยังงัย” สาวเช่หลับตาซักเดี๋ยว แล้วตอบว่า “เขาบอกว่า ไม่เป็นไร ลูกปืนที่ยิงเข้ามามันจะระเบิดก่อนทุกลูก” ระหว่างที่นั่งอยู่ในกุฏิผมเอามือลูบหน้าที่เต็มไปด้วยฝุ่นและหยิบกล้องส่องพระในกระเป๋าขึ้นมาส่องดู โอ้โฮที่นึกว่าเป็นฝุ่นดินมันกลายเป็นเศษเหล็กที่ละเอียดเล็กเท่าเม็ดฝุ่นสะท้อนกับแสงไฟ ผมเลยเล่าให้หลวงตาฟังว่ามีลูกปืนที่ยิงเข้ามาลูกหนึ่ง ระเบิดระหว่างต้นไฝ่และประตูตึกพิพิธภัณฑ์ที่พวกเราไปหลบอยู่ใกล้มากจนสะเก็ดเหล็กจากลูกปืนระเบิดและปลิวมาติดหน้า ถ้าไม่ห้อยพระหลวงตาผมคงถูกลูกปืนไม่เจ็บก็ตายแน่ นั่งอยู่ในกุฏิอีกพักหนึ่งพวกเราก็ชวนกันลงมาไม่กล้าไปนอนที่ห้องพัก เลยไปหาที่นอนหลบลูกปืนอยู่ที่ชั้นล่างสุดของถ้ำใหญ่ชั้นอื่นเต็มหมด เด็กสาวทั้งสองคนต้องตื่นตีห้าครึ่งทุกวัน เพื่อเข้าครัวทำอาหารถวายพระ เมื่อถึงเวลาตีห้าครึ่ง (เช้าของวันที่ ๒๑ พฤษภาคม ๒๕๔๕) พวกเราสามคนลงมาจากถ้ำใหญ่ นกกับเช่ไปที่ห้องทำธุระส่วนตัวแล้วเข้าครัวทำอาหาร ส่วนผมก็กลับไปที่พักกำลังยืนแปรงฟันอยู่ ได้ยินเสียงถังหลายใบล้มเหมือนคนไปเตะถูก ที่ใหนได้เป็นเสียงทหารที่มาขอสถานที่วัดเรา (หน้าถ้ำวีไอพี) ทำอาหารเพื่อส่งไปให้เหล่าทหารที่อยู่แนวหน้ากิน ขณะที่ทำอาหารอยู่นั้นมีลูกปืนของว้าแดงยิงมาถูกหน้าถ้ำแต่ไม่ระเบิด ตกลงมาและทิ่มลงไปในดิน ทหารแต่ละคนต้องหลบลูกปืนกันไปคนละทิศละทาง พวกสองสาวที่อยู่ในครัว (ครัวเก่าเป็นไม้หลังไม่ใหญ่) ต้องคอยฟังเสียงปืนที่ยิงมา ต้องหลบใต้โต๊ะไปทำกับข้าวไป ทหารเรายิงกับว้าแดงทุกวัน ยิงกันไปยิงกันมา ทหารมาอยู่ในวัดห้ามเปิดไฟในเวลากลางคืน ใครขับรถเข้ามาในวัดก็ต้องปิดไฟวิ่ง จนถึงเย็นวันที่ ๒๕ พฤษภาคม ๒๕๔๕ ช่างจากโรงหล่อได้เตรียมหุ่นหลวงปู่ดู่ ๓ นิ้วและหุ่นสมเด็จองค์ปฐม ๕ นิ้ว อย่างละประมาณ ๑๐๐ องค์ ช่างได้เตรียมเคี่ยวโลหะเพื่อที่จะเททองในเช้าวันรุ่งขึ้น คือวันวิสาขะบูชา ๒๖ พฤษภาคม ๒๕๔๕ เวลาประมาณ ๗ โมงเช้าทหารได้สั่งให้นายอำเภอมาบอกหลวงตาให้หยุดทำการหล่อพระ เพราะกลัวว่าทหารว้าแดงจะยิงปืนตามควันไฟบนฟ้าที่ช่างได้เคี่ยวโลหะ หลวงตาได้บอกกับท่านนายอำเภอว่า ไม่เป็นไรเดี๋ยวเรารีบเททองหล่อให้เสร็จค่อยเลิก