พระไตรปิฎกศึกษา/ศาสตราจารย์พิเศษ เสฐียรพงษ์ วรรณปก ราชบัณฑิต ยึดรูปแบบเดียวกัน

โบราณว่า "พระงามที่จน คนงามที่รวย" ภิษุกใดอวดร่ำรวยดูถูกดูหมิ่นภิกษุรูปอื่นที่ไม่ร่ำรวยเหมือนคน ไม่ต่างกันหนอนรันขี้ กินเต็มท้องแล้วร้องอวดหนอนรันขี้ตัวอื่นว่า เห็นไหมๆ ข้ามีขี้กินเยอะเลย หนอนรันขี้ ภาคอีสานเรียกกว่า "กุดจี่ขี้" มันปั่นขี้เป็นก้อนๆ แล้วก็ใสไป พระที่อวดร่ำรวยปัจจัยสี่ก็เห็นจะจะเรียกว่า "พระกุดจี่ขี้" นั่นแหละครับ ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น (เสื้อหาบางตอนในเอฬกสูตร)