(Myanmar Book) ပိတောက်ပွင့်ဆဲ လသာဆဲဝယ် - တက္ကသိုလ်ဘုန်းနိုင် หนังสือนิยายพม่า မြန်မာဝတ္ထု

သင်္ကြန်ကာလဆိုတော့ သင်္ကြန်နောက်ခံဇာတ်လမ်းလေးဖတ်ချင်တာမို့ တက္ကသိုလ်ဘုန်းနိုင် ရဲ့ ” ပိတောက်ပွင့်ဆဲ လသာဆဲဝယ် ” စာအုပ်ကိုရွေးခြယ်မိပါတယ်။ ဒီစာအုပ်လေးထဲမှာ ကဗျာတွေဖတ်ခွင့်ရသလို ချစ်ရသူကို ခိုင်းနှိုင်းရေးဖွဲ့ထားသည့် ရေးသားချက်လေးများဟာလည်း ဖတ်ရသူအဖို့ စိတ်ကြည်နူးစရာကောင်းတာအမှန်ပင်ဖြစ်သည်။ ဥပမာအနေနဲ့ဆိုရင် ပိတောက်ပန်းနဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ခိုင်းနှိုင်းပြသွားသည်က ကိုယ့်အတွက်အတွေးပွါးဖွယ်၊ မှတ်သားဖွယ်ကောင်းလှသည်။ ” ပိတောက်ပန်းဟာ တနှစ်မှာတလတည်းရွေးပွင့်တယ်။ ပွင့်ပြန်တော့လည်း မင်းပြောသလိုပဲ ဘာမှမချွင်းမချန်ဘဲ တရက်တည်းမှာ အစွမ်းကုန်ပွင့်လိုက်တယ် ။အဲဒီနောက်မှာတော့ ပိတောက်ပင်ခမျာမှာ ထပ်ပွင့်ပေးစရာ ဘာမှမကျန်လေတော့ဘူး ။အချစ်ဆိုတာလည်း ဒီသဘောများရှိနေမလားလို့ ။လူတယောက်ရဲ့ရင်မှာ အချစ်စစ်ဆိုတဲ့ ပန်းပိတောက်ဟာ တသက်တာ တခါပဲပွင့်နိုင်လိမ့်မယ် အဲဒီတခါသာပွင့်တဲ့ပန်းပိတောက်ဟာလည်း တယောက်တည်းသောသူ့အတွက် ။အဲ့ဒီနောက်တော့ ရင်နှလုံးဆိုတဲ့ ပိတောက်ပင်ကြီးမှာ ထပ်ပွင့်ပေးစရာဘာတစ်ခုမှမကျန်တော့ဘူး ” ဒီစာအုပ်ကို အလွမ်းဓာတ်ခံရှိသူတွေ မဖတ်ရင်တော့ ပိုကောင်းမယ်လို့ထင်မိပါတယ်။ ကိုယ်တွေဆို အလွမ်းဓာတ်ခံရှိတာမို့ အက်ဆီးဒင့်ဖြစ်ပြီး မမဝေက မောင်လေးလှိုင်ကို မမှတ်မိတဲ့အခါ မောင်လေးလှိုင်နေရာကနေ ရူးမတတ်ခံစားရပါတယ်။ အော်ပဲငိုလိုက်ချင်သလို ပြေးထွက်သွားချင်သလို နဲ့ ဖတ်လက်စခနရပ်ထားရသည်ထိ ကိုယ့်မှာ နင့်နေအောင်ခံစားလိုက်ရသည်။ ” မပိုင်လည်းချစ် ပိုင်လည်းချစ်ရမည်ပေါ့ စကတည်းက ပိုင်ဆိုင်ဖို့ရာ မောင်မမှန်းခဲ့ပါဘူး သည်တော့ ဆက်ချစ်ရဦးမည် မမဝေ စကတည်းက မျက်ရည်ဝဲဝဲနဲ့ချစ်ခဲ့ရတော့ တသက်လုံးပဲ မျက်ရည်ဝဲဝဲနဲ့ပဲ မောင် ဆက်ချစ်နေရဦးမည်။ ” သေချာတာတခုကတော့ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ မောင်လေးလှိုင် နဲ့ မမဝေတို့ရဲ့ ရင်နင့်ဖွယ်ဇာတ်လမ်းလေးကို ဘယ်တော့မှ မေ့နိုင်တော့မည်မထင်။ သင်္ကြန်ချိန်ရောက်လေတိုင်း ၊ ပန်းပိတောက်တွေမြင်လေတိုင်း သူတို့နှစ်ဦးကို သတိရနေမိမှာတော့အမှန်။ เนื่องจากเป็นฤดูติงญาณ เลยอยากอ่านเรื่องราวความเป็นมาของติงญาณจึงเลือกหนังสือ "พิทักษ์พงศ์เสลาธาเสบาย" ของมหาวิทยาลัยบุญใน เหมือนอ่านบทกวีในหนังสือเล่มนี้ งานเขียนเล็กๆ น้อยๆ ที่เปรียบเทียบกับคนที่รักเป็นที่ชื่นชอบของผู้ที่อ่านจริงๆ ตัวอย่างเช่น ถ้าคุณเปรียบเทียบความรักกับดอกไม้ มันก็จะชวนคิดสำหรับคุณ น่าทึ่ง. “ดอกพิทักษ์จะบานเพียงเดือนเดียวของปี เมื่อมันบานอีกครั้งอย่างที่คุณพูดมันก็เปิดออกอย่างสุดกำลังในวันเดียวโดยไม่ทิ้งอะไรไว้ข้างหลัง หลังจากนั้นก็ไม่เหลืออะไรให้ต้นยี่โถที่น่าสงสารจะบานอีกครั้งฉันสงสัยว่าความรักมีคุณสมบัติเหล่านี้ด้วยหรือไม่ ดอกไม้ซึ่งเป็นความรักที่แท้จริงสามารถบานได้เพียงครั้งเดียวในชีวิตของบุคคล และดอกยี่โถที่บานเพียงครั้งเดียวก็มีไว้สำหรับเขาเพียงผู้เดียว หลังจากนั้นก็ไม่เหลืออะไรให้หัวใจของต้นยี่โถจะบานอีกครั้ง ฉันคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าคนที่ไวต่ออารมณ์ไม่อ่านหนังสือเล่มนี้ เนื่องจากคุณมีแนวโน้มที่จะตกใจได้ง่าย มันเป็นอุบัติเหตุ และเมื่อ Ma Ma Wai จำ Maung Ley Hlaing ไม่ได้ ฉันก็รู้สึกโกรธเมื่อมาที่บ้านของ Maung Ley Hlaing ฉันอยากจะกรีดร้องแล้ววิ่งหนีไป และฉันรู้สึกหนักใจจนต้องหยุดอ่าน “คุณต้องรักทั้งผู้ที่ไม่ได้เป็นเจ้าของและผู้ที่ไม่ได้เป็นเจ้าของ ฉันไม่ได้คาดหวังที่จะเป็นเจ้าของมันตั้งแต่แรก ฉันจะรักคุณต่อไป ตั้งแต่แรกเริ่มตกหลุมรักทั้งน้ำตา ตลอดชีวิตของฉันมีน้ำตา ฉันจะรักคุณต่อไป - สิ่งหนึ่งที่แน่นอนในตัวฉัน ฉันไม่คิดว่าจะลืมเรื่องราวอันซาบซึ้งของหม่องเลหล่ายและมาม่าไหวเลย เมื่อใดก็ตามที่ Thingyan มาถึง เป็นเรื่องจริงที่ทุกครั้งที่ฉันเห็นดอกไม้ ฉันจะจำดอกไม้ทั้งสองชนิดนี้ได้